Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Τι είναι το Πνεύμα;


Τι είναι το Πνεύμα; Θέτω την ερώτηση στον εαυτό μου. Όχι σε κάποιον άλλο. Αναρωτιέμαι και αναμένω την απάντηση.
Ξέρω ότι η απάντηση θα έρθει και πρέπει να είμαι έτοιμος να την υποδεχθώ. Έτσι σταματάω κάθε διεργασία νοητική, κάθε σκέψη, χαλαρώνω και αφουγκράζομαι και πάλι χαλαρώνω. Ανοίγομαι και παραμένω ανοιχτός σε κάθε τι που θα μπορούσε να εμφανιστεί…
... Και εμφανίζεται ...
Το Πνεύμα είναι μια αίσθηση ιδιαίτερη, μια μοναδική εμπειρία. Ένας συντονισμός…
Μια αίσθηση που γίνεται αντιληπτή στην περιοχή της καρδιάς …
Μια γλύκα ... Ένα ρίγος ... Μια φευγαλέα ριπή ανέμου... Που στη συνέχεια απλώνεται σε ολόκληρο το σώμα και όλο και απλώνεται, σαρώνει και καταλαμβάνει όλο το χώρο, μέσα, γύρω, παντού, μέχρι το Σύμπαν το απώτερο. Ό,τι υπάρχει…
Ανώνυμα, άμορφα, ακαθόριστα, απερίγραπτα …
Που για να το ζήσεις, να το βιώσεις, να το νιώσεις, χρειάζεται μόνο να είσαι παρών, χωρίς να σκέπτεσαι, ορθάνοιχτος, ανεμπόδιστος, αδέσμευτος, καθαρός ... Και να έχεις θέσει την ερώτηση ...
… η πνευματικότητα …
Η κατάσταση ζωής έχοντας ενεργοποιήσει την πνευματικότητα… Την δυνατότητα να βιώνεις το Πνεύμα ...
Εκεί που ταυτίζεσαι με το Πνεύμα … Που είσαι το Πνεύμα ...
Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα το κατασκευασμένο από τον νου…
Εκεί που δεν υπάρχει νους…
Εκεί που υπάρχει μόνο τίποτα …
Εκεί που το παν ταυτίζεται με το τίποτα …
Εκεί όπου όλα γίνονται αυθόρμητα, ανεπεξέργαστα, που κυλούν και γεννιούνται διαρκώς, ακατάπαυστα. Που ξεπηδούν μέσα από την πηγή …
Εκεί που όλα απλώς συμβαίνουν …
Εκεί που κατασκευάζεται η ζωή … που αναδύεται η ζωή … που συμβαίνει η ζωή ...
Εκεί που απλώς ζεις, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τίποτα, χωρίς να γνωρίζεις τίποτα, χωρίς να καταλαβαίνεις τίποτα… Καθαρή εμπειρία...
Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις, τίποτα να γνωρίσεις, τίποτα να αντιληφθείς …
Εκεί που το κάθε τι είναι αυτό που είναι … Ό,τι και αν αυτό είναι ... Είναι ;
Εκεί που τίποτα δεν έχει νόημα, τίποτα δεν μπαίνει μέσα σου από κάποια άλλη δίοδο εκτός από τις αισθήσεις σου, απευθείας …
Εκεί που απλώς νιώθεις ...
Εκεί που τα λόγια είναι απλώς ήχοι…
Εκεί που τα γράμματα και οι λέξεις είναι απλώς εικόνες …
Εκεί που δεν υπάρχει παρά μόνο Πνεύμα … Διαχυμένο παντού ... Που καταλαμβάνει και είναι τα πάντα ... Που δεν υπάρχουν τα πάντα ... Απλώς αυτό ή ό,τι ...
Εκείνη η αίσθηση … Μόνο η αίσθηση ... Και τίποτε άλλο…
Απλώς κενό...
Κενό σημασίας φυσικά. Κενό νοήματος φυσικά. Λόγω ανυπαρξίας κάθε διανοητικής προσέγγισης, κάθε διανοητικής επεξεργασίας ...
Ούτε Πνεύμα ούτε παν ούτε τίποτα ούτε κάτι ούτε ήχοι ούτε εικόνες ούτε και αίσθηση, που οι λέξεις είναι απλώς εικόνες, που οι εικόνες είναι απλώς αίσθηση ...
Εκεί που απλώς ζεις … Ζεις γνήσια … Πρωτοφανώς ... Ανεπανάληπτα ...
Είσαι η ζωή ...
… και η συνέχεια ...
Και λοιπόν τι έγινε;
Αν σταματούσα εδώ, η σπουδαιότητα του Πνεύματος και της πνευματικότητας δεν θα γινόταν αντιληπτή στο βασίλειο της διάνοιας και των διανοούμενων. Όμως το πράγμα έχει και συνέχεια…
Τι συμβαίνει λοιπόν στον άνθρωπο ο οποίος έχει πνευματικότητα ή αλλιώς όπως είπα παραπάνω, έχει ενεργοποιήσει την δυνατότητά του να βιώνει το Πνεύμα;
Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση της πνευματικότητας, στην ουσία, βιώνει την πνευματική του διάσταση.
Η πνευματική διάσταση, βιώνεται ως αίσθηση. Ως αίσθηση η οποία όμως για να γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο, θα πρέπει αυτός να παραμερίσει κάθε νοητική διεργασία ώστε να βιώσει την αίσθηση.
Εκ κατασκευής του ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν ταυτοχρόνως να επεξεργάζεται νοητικά κάτι και να το βιώνει.
Αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται όποιος έχει την δυνατότητα να μπορεί να παρακολουθεί τον εαυτό του. Όποιος μπορεί να παρακολουθεί τον εαυτό του, γνωρίζει ότι όταν επιχειρεί να κάνει κάτι, το σκέφτεται και μετά το εκτελεί. Κατά την διάρκεια της εκτέλεσης, για να γίνει σωστά αυτή, πρέπει να είναι δοσμένος στην εκτέλεση και να έχει σταματήσει την σκέψη και μάλιστα πολλές φορές την ανεξέλεγκτη σκέψη που πλανιέται κατά βούληση. Δεν γίνεται και να σκέπτεται και να πράττει ταυτοχρόνως. Εκτός από πολύ απλές περιπτώσεις με μηχανικό τρόπο.
Έτσι λοιπόν, αν κάποιος επιθυμεί να βιώνει την πνευματικότητά του, θα πρέπει να δύναται να ελέγχει την νοητική του λειτουργία, με απλούστερα δε λόγια, να μπορεί να ελέγχει την σκέψη του δηλαδή το πότε θα σκέπτεται. Αλλιώς, αν ο άνθρωπος δεν έχει αυτή την δυνατότητα, τότε, το μόνο που θα μπορεί να του συμβεί είναι, να βιώνει την πνευματικότητά του ανεξέλεγκτα, όταν θα σταματάει η σκέψη του από μόνη της, αν σταματάει, για κάποιο χρονικό διάστημα.
Τι πάει να πει όμως αυτό το να βιώνει την πνευματικότητά του.
Η διανοητική διάσταση του ανθρώπου, εκφράζεται στον άνθρωπο ως δυνατότητα να έχει λόγο, λογική, γλώσσα, να μπορεί να διευθετεί στο μυαλό του τον κόσμο, να υπολογίζει, να αναλύει και να συνθέτει, να αξιολογεί, να σχεδιάζει, να υποθέτει, να φαντάζεται, να προβληματίζεται και όλα τα τοιαύτα.
Η πνευματική διάσταση του ανθρώπου, εκφράζεται στον άνθρωπο ως δυνατότητα να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του, την ουσία του κόσμου, την θέση του μέσα στον κόσμο, την σύνδεσή του με όλα τα όντα, τον τρόπο λειτουργίας του Σύμπαντος, να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη διεργασιών οι οποίες λαμβάνουν χώρα, βαθύτερα μέσα στην ύπαρξη. Διεργασιών οι οποίες γίνονται προσιτές μέσω της έμπνευσης, της διόρασης, της βαθύτερης καθοδήγησης, της εμφάνισης διαβολικών συμπτώσεων, της αυθόρμητης κίνησης, της μαγικής διευθέτησης των συνθηκών προκειμένου να συμβεί κάτι, της μαγικής επίλυσης δυσεπίλυτων προβλημάτων, του αστάθμητο παράγοντα, του από μηχανής θεού, του αόρατου χεριού προστασίας και όλα τα τοιαύτα.
Όπως γίνεται αντιληπτό, η πνευματική διάσταση του ανθρώπου αφορά λειτουργίες λεπτότερες ή έστω διαφορετικής υφής από τις λειτουργίες της διανοητικής του διάστασης.
Τώρα, θα πρέπει να επισημάνω δύο θέματα.
Πρώτον ότι για να μπορεί ο άνθρωπος να βιώνει χρησιμοποιώντας και την πνευματική του διάσταση, διάσταση που την έχουν εκ φύσεως όλοι οι άνθρωποι, θα πρέπει πρωτίστως να ελέγξει την διανοητική του διάσταση η οποία για διάφορους λόγους έχει ξεφύγει και στην πλειονότητα των ανθρώπων κυριαρχεί στην λειτουργία τους, έχοντας παραμερίσει πλήρως την πνευματική διάσταση, με αποτέλεσμα η λειτουργία τους να είναι προβληματική.
Δεύτερον ότι πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι εκ της φύσεως της πνευματικής διάστασης, είναι αδύνατον αυτή να γίνει προσιτή μέσω διανοητικής διεργασίας. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να πιάσει ένα σήμα ηλεκτρομαγνητικό με τανάλια.
Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν βιώσει την πνευματική διάσταση, αδυνατούν να την συλλάβουν ακόμη δε και να δεχθούν την ύπαρξή της παρά του ότι την έχουν μέσα τους και ακόμη και οι ίδιοι κάποια στιγμή στην ζωή τους έχουν παρακολουθήσει την εκδήλωσή της.
Άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν βιώσει την πνευματική διάσταση, λειτουργούντες αποκλειστικά με την διανοητική τους διάσταση, επιχειρούν να προσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν επιστημονικά, βλέπε διανοητικά, τα σχετιζόμενα με την πνευματική διάσταση. Και μια και εκ της φύσεως των πραγμάτων αυτό είναι αδύνατο, επιστρατεύουν την φαντασία τους για να ικανοποιήσουν την διάνοιά τους. Έτσι, στηριζόμενοι σε όσα έχουν ακούσει ή πληροφορηθεί και συνδυάζοντάς τα, φαντάζονται πώς θα ήθελαν να είναι τα πράγματα. Και τις φαντασίες τους είτε οι ίδιοι τις εκλαμβάνουν ως πραγματικότητα είτε θα ήθελαν να είναι η πραγματικότητα. Στην συνέχεια, αποφασίζουν και επιχειρούν άλλοτε επιτυχώς άλλοτε ανεπιτυχώς, να τις καθιερώσουν ως πραγματικότητα με την εξουσία που ενίοτε κατέχουν. Αποτέλεσμα τέτοιων εγχειρημάτων είναι να υπάρχει σκοτάδι και χάος στην κοινωνία μας σχετικά με τα πνευματικά θέματα και την πνευματική διάσταση, απομάκρυνση από την πραγματική προσέγγιση που θα βοηθούσε την γνήσια ανάπτυξη του ανθρώπου και την πιθανότητα βελτίωσης της κατάστασης και ακόμη, δημιουργία προϋποθέσεων για την διαιώνιση αυτής της νοσηρής κατάστασης. (πχ το να θεωρούνται πνευματικοί άνθρωποι συλλήβδην, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και άλλοι τοιούτοι).
Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο λόγω της ύπαρξης μιας ιδιότητας του ανθρώπου που συνδέεται άμεσα και υπάρχει μόνο στην διανοητική του διάσταση και που τον εμποδίζει να βελτιωθεί. Του εγωισμού. Του εκτυφλωτικού.
Ενώ είναι απλά.
Θα πρέπει ο άνθρωπος να ελέγξει την διανοητική του διάσταση –και αυτό γίνεται μόνο με την κατάλληλη εξάσκηση- αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο χώρο για να λειτουργήσει η πνευματική του διάσταση και να επέλθει έτσι η ισορροπία μέσα του, στην κοινωνία και ακόμη παραπέρα.