Σκέψη και
έμπνευση
Πάμε λοιπόν
Έλεγα λοιπόν ότι
ο νους του ανθρώπου μοιάζει σαν να έχει στην διάθεσή του δύο υπολογιστές:
Ό ένας, είναι ένας
ατομικός υπολογιστής, αυτοδύναμος και αυτόνομος, με το λογισμικό του, τις μνήμες
του, τα προγράμματά του, το πληκτρολόγιό του με την γλώσσα του... Και τα λοιπά
του…
Ο άλλος όμως δεν
είναι αυτόνομος ατομικός υπολογιστής. Είναι απλώς, ένα τερματικό από τα
δισεκατομμύρια τερματικά που υπάρχουν στο Σύμπαν και είναι συνδεδεμένα με τον
κεντρικό υπολογιστή του Σύμπαντος…. Με έναν κάποιον κεντρικό υπολογιστή…
Αυτή χοντρικά
είναι μια παρομοίωση του νου του ανθρώπου, η οποία και θα χρησιμοποιηθεί
πιθανώς παρακάτω για να διευκολύνει κάποια συγκεκριμένη κατανόηση.
Ας το δούμε τώρα
και αλλιώς:
Ο νους του
ανθρώπου έχει δυο μέρη:
Το ένα μέρος
είναι αυτό που αντιστοιχεί στην σκέψη και το άλλο αυτό που αντιστοιχεί στην
έμπνευση… χοντρικά… και υπάρχει και η
αντιστοιχία με τους υπολογιστές… Το πρώτο μέρος είναι η σκέψη – ατομικός υπολογιστής
και το άλλο είναι η έμπνευση – τερματικό του Συμπαντικού υπολογιστή….
Με βάση αυτά, ο
άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή, λειτουργεί με τους δύο αυτούς υπολογιστές…
Προσοχή όμως… Αν
και τους φέρει και τους δύο, δεν είναι δυνατόν ταυτοχρόνως να λειτουργεί και με
τους δύο…
Δηλαδή οι
περισσότερο δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν ταυτοχρόνως και με τους δύο…
Μπορεί να
λειτουργεί μόνο με τον έναν κάθε στιγμή…. Αν θέλει να λειτουργήσει με τον άλλο,
θα πρέπει να σταματήσει αυτόν και να πιάσει τον άλλο… Θα πρέπει να αλλάξει «ποντίκι»…
Δεν μπορεί με το
ίδιο «ποντίκι» να δουλέψει και στις δύο οθόνες… Πρέπει να αφήσει το ένα ποντίκι
και να πιάσει το άλλο…
Ας πούμε ότι αυτό
το «ποντίκι» είναι η συνειδητότητά του ή η προσοχή του….
Θα πρέπει δηλαδή
να μεταθέσει την προσοχή του από τον ατομικό υπολογιστή στο τερματικό του
Συμπαντικού… Οπότε βέβαια διακόπτει την επαφή του με τον ατομικό…… Και εφόσον
έχει αυτή την δυνατότητα…. Και εφόσον γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου υπολογιστή …
Και εφόσον γνωρίζει να τον χειρίζεται…. Και εφόσον και εφόσον…..
Αν μεταφέρουμε
στην ουσία την «συζήτηση», θα πρέπει να αντικαταστήσουμε τον ατομικό υπολογιστή
με την σκέψη και το τερματικό με την έμπνευση…
Οπότε έχουμε:
Ο άνθρωπος ή θα
είναι σε κατάσταση σκέψης ή σε κατάσταση έμπνευσης…
Δεν μπορεί
ταυτόχρονα –έστω, οι περισσότεροι δεν μπορούν – να βρίσκεται και στις δύο
καταστάσεις… (Ας το ξεκαθαρίσουμε το θέμα… Μπορεί κάποιος όχι ακριβώς να
βρίσκεται και στις δύο καταστάσεις αλλά να μπορεί να βρίσκεται και στις δύο και
σε καμία ταυτοχρόνως… Αρκεί να έχει εκπαιδευτεί σε αυτό και να έχει φτάσει σε
υψηλό βαθμό εκπαίδευσης, η οποία θα του επιτρέπει να μην κολλάει καθ’ οιονδήποτε
τρόπο στην μια ή στην άλλη κατάσταση αλλά να μπορεί να μεταφέρεται, αυτομάτως ανάλογα
με τις περιστάσεις ή και κατά βούληση,
από την μία στην άλλη).
Για να μετατεθεί
σε κατάσταση έμπνευσης, η κατάσταση σκέψης θα πρέπει να εγκαταλειφθεί… Συνειδητά
ή ασυνείδητα….
Πρέπει απαραίτητα
δηλαδή, να σταματήσει να σκέπτεται, φαντάζεται, αναπολεί, να συγκεντρώνει κάπου
εξεταστικά την προσοχή του και να
χαλαρώσει.. (Αυτό το έχω ήδη περιγράψει σε παλαιότερη ανάρτηση….)
Όταν συμβούν αυτά,
μπορεί να περάσει σε κατάσταση έμπνευσης….
Σε κατάσταση όπου
θα βρίσκεται σε εγρήγορση και σε διαρκή ετοιμότητα λήψης, χωρίς κα μία διεργασία να μην πραγματοποιείται
στην περιοχή της σκέψης… Απολύτως κα μία… Μηδέν… Τίποτα… Κενό …
…Και όταν θα έχει
περιέλθει σε κατάσταση έμπνευσης, τότε βέβαια μπορεί να του έρθει η έμπνευση….
Έμπνευση για παράδειγμα …. σχετικά με
κάποιο πρόβλημα που τον απασχολεί…. Κάθε είδους πρόβλημα….
Έπεται η συνέχεια…
