Ψευδαισθήσεις; Κάργα

Άντε λοιπόν να ασχοληθούμε και λίγο πιο θεωρητικά με τις ψευδαισθήσεις. Να προσεγγίσουμε τις αιτίες τους. Γιατί τις έχουμε;

Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε τάξη - μέσα στη δική μου φυσικά ψευδαίσθηση - και έτσι προχωρώ σε μια εισαγωγή στην πνευματικότητα.

Για αλλού προορίζεται βέβαια αυτό το κείμενο αλλά στις ψευδαισθήσεις, όλα επιτρέπονται.

Πάμε λοιπόν.

Εισαγωγή στην πνευματικότητα

Κάθε τι που υπάρχει είναι μια οντότητα, που δεν ταυτίζεται με την περιγραφή (ή το όνομα) που του δίνουμε. Είναι αυτό που είναι. Είναι δηλαδή, κάτι περισσότερο από την περιγραφή του, είναι κάτι περισσότερο από την υλική υπόστασή του την οποία αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας.

Αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας είναι ακριβώς και το μέρος του το οποίο είναι δυνατόν να περιγραφτεί.

Εκτός όμως από το υλικό μέρος σε κάθε τι υπάρχει και ένα άλλο μέρος του το οποίο δεν είναι δυνατόν να το αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας, ένα μη υλικό, ένα άυλο μέρος. Αυτό το άυλο μέρος, στο σύνολό του, το ονομάζουμε πνεύμα. Δηλαδή κάθε τι έχει την ύλη του και το πνεύμα του. Κάθε τι, ότι και αν είνα αυτό.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι κάθε τι που υπάρχει, αποτελείται ταυτόχρονα από το υλικό και το πνευματικό μέρος του.

Ενώ λοιπόν το υλικό μέρος το αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, το πνευματικό μέρος το αντιλαμβανόμαστε, το νιώθουμε με άλλο δέκτη μας, ένα δέκτη που για να τον αντιληφθούμε πρέπει να μην έχουμε απασχολημένο το μυαλό μας με άλλες διεργασίες και ιδιαίτερα με σκέψεις. Να βρισκόμαστε δηλαδή σε κατάσταση πνευματικότητας ή όπως αλλιώς λέγεται, σε κατάσταση μη σκέψης.

Λέω λοιπόν ότι κάθε τι είναι περισσότερο από την περιγραφή του και ότι κάποια στοιχεία του δεν μπορούμε να τα περιγράψουμε ή και να τα αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας. Για παράδειγμα, σε έναν άνθρωπο, δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας το τι σκέφτεται, την ιστορία του, το τι αισθάνεται, τι πραγματικά έχει βιώσει - και άλλα πολλά βέβαια που ίσως ούτε ο ίδιος γνωρίζει. Μια ιδέα για όλα αυτά θα μπορούσαμε να έχουμε μόνο αν ο ίδιος μας τα διηγηθεί. Αλλά μια ιδέα δεν σημαίνει τίποτα. Η ιδέα δεν είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι τίποτε άλλο και αυτή από μια περιγραφή, που βέβαια δεν μπαίνει μέσα μας ως αίσθημα αλλά ως νόημα.

Αν πάρουμε ένα φρούτο, με τις αισθήσεις μας δεν είναι δυνατόν να μάθουμε από που έρχεται, από ποιο συγκεκριμένο δένδρο, τι επιδράσεις έχει δεχθεί από το περιβάλλον του, τη δύναμη ζωής που περιέχουν οι σπόροι του. Ή ακόμη ας πάρουμε ένα λαγό. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας από ποια λαγουδίνα γεννήθηκε, τι εμπειρίες είχε όταν ήταν μικρό λαγουδάκι, τι αισθάνθηκε όταν κάποτε τον κυνηγούσαν κάποια σκυλιά και κυνηγοί. Αυτό συμβαίνει για όλα τα όντα. Για κάθε τι που υπάρχει στην υφήλιο και πέρα από αυτήν, εκεί που δεν φθάνουν οι αισθήσεις μας, με κανένα τρόπο.

Θέλω να γίνει πλήρως κατανοητό ότι ό,τι γνωρίζουμε από πληροφορίες, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Και αν θεωρούμε ή νομίζουμε ότι αυτό που γνωρίζουμε απο πληροφορίες είναι η πραγματικότητα, αυτό είναι φυσικά ένα παραμύθι μας, μια ψευδαίσθησή μας. Επομένως και αν η συμπεριφορά μας και η ζωή μας στηρίζεται στις πληροφορίες, τότε κοιμόμαστε "ύπνον βαθύν", είμαστε χωμένοι στην ψευδαίσθηση μέχρι τα αυτιά και ακομη παραπάνω.

Η περιγραφή που δίνουμε στα πράγματα δημιουργήθηκε με σκοπό να μπορούμε να συνεννοούμαστε όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάποιο συγκεκριμένο πράγμα. Δεν δίνεται για να αντιληφθούμε την ουσία των πραγμάτων. Εδώ είναι και η διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και σοφίας. Οι φιλόσοφοι στηρίζονται σε πληροφορίες και σε διανοήματα δικά τους ή άλλων και σε νοητικούς συνδυασμούς. Στηρίζονται σε υποθέσεις, αναλύσεις, διερευνήσεις νοητικές και άλλα νοητικά παίγνια και φθάνουν σε συμπεράσματα που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Σε αντίθεση με τους σοφούς που βιώνουν τα πράγματα απευθείας και έχουν γνήσια προσέγγιση και επομένως βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους άλλους. Και αυτοί βέβαια στην ψευδαίσθησή τους αν πλησιάσουμε το θέμα με κάποιον άλλο -μυστικό προς το παρόν τρόπο.

Αν θυμηθούμε όμως ότι το κάθε τι έχει και κάτι το άυλο το πνευματικό που το αποτελεί, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι όταν μιλάμε για κάτι, δεν μιλάμε για την ουσία του την ολοκληρωμένη αλλά για ένα κομμάτι του μόνο.

Η ουσία του κάθε τι δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί σε κάποιον άλλο. Δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί λεκτικά. Δεν περιγράφεται δηλαδή η ουσία. Την ουσία την βιώνει ο καθένας μας μόνος του, μέσω της πνευματικότητας. Δεν μπορεί να την κατανοήσει μέσω διανοητικής προσέγγισης. Την ουσία δεν την κατανοείς. Δεν την μαθαίνεις. Την ουσία τη νιώθεις, την διαισθάνεσαι.

Αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας είναι το ότι έχουμε περιοριστεί στην υλική προσέγγιση των πραγμάτων μόνο και δεν ασχολούμαστε με το πνευματικό τους μέρος. Προσεγγίζουμε το κάθε τι επιπόλαια, επιφανειακά, διανοητικά. Δεν μπαίνουμε στην ουσία του κάθε τι. Και αυτός ο τρόπος προσέγγισης, μας έχει γίνει συνήθεια. Μάλιστα, η συνήθεια αυτή είναι τόσο απλωμένη στην ανθρωπότητα και μέσα στους αιώνες, ώστε εκτός από κάποιους ανθρώπους, οι πλειονότητα, θεωρεί ότι ο μοναδικός τρόπος αντίληψης είναι μέσω της περιγραφής, μέσω της πληροφορίας, ο υλικός και έχει παραμερίσει τελείως την πνευματική προσέγγιση σε βαθμό που ούτε καν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει πνευματικότητα. Δεν τους έχει μιλήσει κανείς γι' αυτήν. Δεν την γνωρίζουν ή φαντάζονται απίθανα πράγματα για το τι σημαίνει αυτή η λέξη.

Και ακόμη, αυτή η πλειονότητα των ανθρώπων βιώνουν τη ζωή τους στηριζόμενοι μόνο στην υλικότητα και έχοντας απομακρυνθεί τελείως από την πνευματικότητα. Όπως είναι φυσικό, αυτή η ακρωτηριασμένη προσέγγιση της ζωής έχει ως αποτέλεσμα να απέχει πλήρως από την πραγματικότητα και μάλιστα να έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα ένα λειψό είδος ζωής το οποίο όπως πάλι είναι φυσικό, δημιουργεί πλείστα όσα προβλήματα και οδυνηρά επακόλουθα στον κάθε άνθρωπο και κατ' επέκταση στης κοινωνίες και στον κόσμο ολόκληρο.

Χάαααοοοοοοοος.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η περιορισμένη προσέγγιση του κόσμου είναι το ότι επειδή δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις τίποτα σωστά αν το προσεγγίζεις λειψά, ολόκληρη η κοινωνία επιδίδεται σε προσπάθεια κατανόησης του κόσμου και γενικότερα όσων συμβαίνουν, κατ' εκτίμηση. Και βέβαια, όπως πάλι είναι φυσικό, οι εκτιμήσεις είναι κατά κανόνα εσφαλμένες και αντί να επιλύουν, επιτείνουν το πρόβλημα της κατανόησης και τα περαιτέρω.

Και αυτός ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, έχει ως αποτέλεσμα η συμπεριφορά μας μέσα στον κόσμο να γίνεται κατ' εκτίμηση. Να στηρίζεται σε μια λειψή άποψη και επομένως θα είναι λάθος και τουλάχιστον επιπόλαιη.

Η πραγματική περιγραφή του τρόπου αντίληψης της πραγματικότητας της ζωής από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων δίδεται με την λέξη ψευδαίσθηση.

Δηλαδή οι άνθρωποι έχουν, σε κάποιο βαθμό, ψεύτικη αντίληψη του κόσμου και επομένως στο σύνολό της η αίσθηση που έχουν δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Νομίζουν ότι ο κόσμος είναι αυτό που τους είπαν ότι είναι, αυτό που έμαθαν ότι είναι. Το πόσο πλήρες είναι αυτό που τους είπαν ή αυτό που έμαθαν, ας το αναλογιστούμε, έχοντας στο μυαλό μας τα παραπάνω.

Ακόμη, ας μην ξεχνάμε ότι οι περιγραφές είναι προσωπικές απόψεις του καθενός μια και βασίζονται σε διαφορετικά για τον καθένα δεδομένα και σε προσωπικές εκτιμήσεις.


Ψευδαισθήσεις;

Έλα καλέ..... Υπερβάλλεις ....


Φιλάαακιααα