Όλοι ζουν με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο...

Άλλη μια ψευδαίσθηση……. άλλο ένα νοητικό παιχνίδι….. Από μέρους μου….

Αφού ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παίζουμε νοητικά παιχνίδια...

Το όργανο με το οποίο προσεγγίζουμε τα πράγματα και την ζωή, είναι ο εγκέφαλός μας. Και όπως και να το κάνουμε οι διεργασίες του δεν είναι τίποτε άλλο από νοητικά παιχνίδια…
Οι βεβαιότητες και οι αλήθειες είναι νοητικά παιχνίδια που υπάρχουν για να υποστηρίξει το μυαλουδάκι μας την ύπαρξή του…. για να την δικαιολογήσει…. Τίποτε το ουσιαστικό…
Αυτό γίνεται ξεκάθαρο αν μετά από κάθε συμπέρασμά μας βάζουμε το ερώτημα: «Και λοιπόν;»
-Και τι λοιπόν; Αφού έτσι έχει το πράγμα..
-Έτσι έχει το πράγμα υπό προϋποθέσεις. Αν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις, δεν έχει έτσι το πράγμα… Είναι μια άποψη… Αν πάμε και σταθούμε σε ένα άλλο σημείο, η άποψη θα είναι διαφορετική…


Η λογική είναι το μεγάλο μας εργαλείο. Αλλά αυτό μπάζει από παντού…

Αν δεν χρησιμοποιήσουμε αυτό το εργαλείο, τότε μόνο μπορούν να σταματήσουν τα νοητικά παιχνίδια και να γίνει ουσιαστική προσέγγιση των πραγμάτων.
Και τι πάει να πει ουσιαστική προσέγγιση…

Οι λέξεις χάνουν την σημασία τους… Έχουν σημασία μόνο αν εμείς θέλουμε να έχουν σημασία και αν τους προσαρτήσουμε κάποια σημασία. Από μόνες τους δεν έχουν καμιά σημασία…

Το νοητικό παιχνίδι μας αποχτά υπόσταση, γίνεται πραγματικότητα μόνο αν δεχτούμε να το παίξουμε με τους όρους που του έχουν προσαρτήσει. Αλλιώς πραγματικά δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι, μια δοκιμή του μυαλού μας, μια προσπάθεια έκφρασης, ισάξια με οποιαδήποτε προσπάθεια έκφρασης οποιουδήποτε άλλου…

Πάμε παρακάτω…..

Όλοι ζουν με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο…

Παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν άλλα πεθαίνουν πάνω στην γέννηση. Άλλα γεννιούνται μεγαλώνουν λίγο και πεθαίνουν στα πέντε τους από μια βόμβα που έσκασε. Μια βόμβα που την έριξε ένας άλλος άνθρωπος, που την έφτιαξαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι που τον διέταξαν να την ρίξει κάποιοι άλλοι άνθρωποι….
Άλλοι ζουν ασκούνται και προσεγγίζουν την ζωή με άλλο τρόπο. Άλλοι δεν ασκούνται και προσεγγίζουν την ζωή με άλλο τρόπο. Άλλοι χαίρονται άλλοι πονάνε άλλοι σκέφτονται άλλοι μεθάνε άλλοι καίνε άλλοι σβήνουν….
Άλλοι δυο μέτρα στο χώμα άλλοι στη θάλασσα άλλοι τρώγονται από θηρία άλλοι εξατμίζονται γιατί η βόμβα έσκασε δίπλα τους.
Άλλους τους επιβραβεύει η κοινωνία άλλους τους κυνηγάει. Η σάπια κοινωνία και η μη σάπια κοινωνία επιβραβεύει σάπιους και μη σάπιους ανθρώπους ή κυνηγάει σάπιους και μη σάπιους ανθρώπους ανάλογα με τις περιστάσεις...

Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη...

Ο μόνος τρόπος για να είναι σε τάξη είναι να δεχθούμε κάποιο πλαίσιο. Αν δεν δεχθούμε κάποιο πλαίσιο, τίποτα δεν έχει νόημα…
Κάποιοι υιοθετούν κάποιο πλαίσιο για να έχει νόημα η ζωή τους και πρέπει όλοι να υιοθετήσουν το δικό τους πλαίσιο. Δεν αφήνουν τον άλλο να έχει το δικό του πλαίσιο. Πρέπει όλοι να παίξουν στο δικό τους νοητικό παιχνίδι. Όποιος δεν συμφωνεί, διώκεται…
Αλλά το πράγμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από το δικό τους νοητικό παιχνίδι…
Ο κόσμος προχωράει ακολουθώντας το νοητικό παιχνίδι κάποιων…..

Αν τα πράγματα γίνονται σύμφωνα με κάποιο γενικό πραγματικό σχέδιο, το σχέδιο είναι ακατάληπτο.

Αν το σχέδιο στην λειτουργία της κοινωνίας είναι ακατάληπτο, τότε τι νόημα έχει το σχέδιο στην ζωή του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου...

Και αν ακόμη κάποιος προχωρήσει την ζωή του ακριβώς όπως την σχεδίασε, άσε που αυτό ποτέ δεν γίνεται μια και εμπλέκονται και τα σχέδια των άλλων, τι σημασία έχει αν πέτυχε στο σχέδιο που έφτιαξε το μυαλουδάκι του;
Τελικά τι σημασία έχει…..

Άλλοι πεθαίνουν με τα σχέδια τους ευοδωμένα άλλοι πεθαίνουν με τα σχέδιά τους σταματημένα ξαφνικά. Τι σημασία έχει αν το σχέδιο ευοδώθηκε ή όχι;

Γιατί τα κάνουμε τα σχέδια; Για να ησυχάσει το αδιάκοπα κινούμενο μυαλό μας; Για να ικανοποιηθεί το παραμύθι μας περί του τι είναι ζωή; Για να ικανοποιηθεί κάποιο οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον που και αυτό λειτουργεί είτε ηλίθια προγραμματισμένο είτε οπωσδήποτε προγραμματισμένο;

Γιατί τα κάνουμε τα σχέδια;;

Μια εκδοχή:
Τα σχέδια γίνονται, καθώς ο άνθρωπος ως είδος ως ανθρωπότητα προσπαθεί να πάει προς τα κάπου.
Πάλι όμως αυτό δεν εξηγεί την ατομικότητά μας.

Δηλαδή υπάρχουμε ως κύτταρα ενός οργανισμού τον οποίο δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε; Τότε προς τι όλη αυτή η διανοητική δραστηριότητά μας; Ιδιαίτερα όταν γίνεται ασυνειδητοποίητα; Αλλά και συνειδητοποιημένα να γίνεται τι ακριβώς συνειδητοποιούμε;

Συνειδητοποιώ σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι γιατί γίνεται κάτι…
Με άλλα λόγια, αντιλαμβάνομαι ότι κάτι γίνεται σύμφωνα με το παραμύθι το αποδεκτό. Αλλιώς δεν υπάρχει συνειδητοποίηση…

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατάσταση που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Η κατάσταση του ζω χωρίς να συνειδητοποιώ.
Απλώς ζω…
Ζω όπως η αγελάδα, εκτελώντας τις διάφορες δραστηριότητες της επιβίωσης…

Αν ζω όμως έτσι κρατάω το μυαλό μου σε αχρηστία…. Αυτό το μυαλό που μέσα στα χρόνια έχει διαμορφωθεί ώστε να φτιάχνει παραμύθια…
Η επιλογή μου είναι λοιπόν ή να ζω όπως η αγελάδα κρατώντας το μυαλό μου σε αχρηστία η να ζω μέσα στο παραμύθι;
Και τι επιλέγω;
Να ζω μέσα στο παραμύθι…. Άντε μέσα σε ένα καλό παραμύθι… Ένα παραμύθι που με βολεύει….

Προσοχή!!!
Δεν μιλάω για τον νου μου σε αχρηστία...
Μιλάω για το μυαλό μου, τον υπολογιστή μου σε αχρηστία...

Ξαναγυρίζω…..
Η λειτουργία της ανθρωπότητας όπως μας την έχουν μάθει και την έχουμε αποδεχθεί δεν οδηγεί πουθενά.
Οι σχεδιασμοί που κάνει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του, μπορεί φαινομενικά να τον οδηγούν τον ίδιο κάπου, φαινομενικά αλλά τελικά δεν έχει σημασία, τελική σημασία, το πού έχει οδηγηθεί.
Αυτό το συμπέρασμα είναι προφανές μια και για τον ίδιο τον άνθρωπο, όταν τελειώσει η ζωή του, τίποτα δεν έχει σημασία...

Αν πάρουμε τον άνθρωπο ως κύτταρο της κοινωνίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πράγματι έχει σημασία η συνεισφορά του, μια και είναι προφανές ότι και οι καλές και οι κακές συμπεριφορές έχουν επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο και στην λειτουργία της κοινωνίας και κατ’ επέκταση της ανθρωπότητας.
Όμως οι παράγοντες είναι τόσο πολλοί που είναι πάλι προφανές ότι δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά μια τέτοια εκδοχή. Αν δηλαδή θεωρούσαμε ότι η ανθρωπότητα υπάρχει και προχωράει προς την τελείωση, προφανώς η θεώρησή μας είναι λάθος, μια και προφανώς η ανθρωπότητα δεν προχωράει βελτιούμενη αλλά επιδεινούμενη.

Τελικά δεν βγαίνει τίποτα...

Και έτσι διάφορα μυαλά υποθέτουν, χρησιμοποιώντας την φαντασία τους. Φτιάχνουν παραμύθια, σενάρια για άλλες ζωές, για ενέργειες που διαιωνίζονται και πάμε λέγοντας.
Κανένας όμως δεν μπορεί σοβαρά και λογικά να μας εξηγήσει την κατάσταση που επικρατεί στα διάφορα άτομα αλλά και στην ανθρωπότητα. Εκεί πάσχει σίγουρα η λογική μας και τα δεδομένα μας.

Ο θεός φτιάχνει τον άνθρωπο, την κόλαση, τον παράδεισο, αλλά κανείς παραμυθάς δεν μας εξηγεί γιατί η κατάσταση της ανθρωπότητα και του κόσμου είναι αυτή που είναι… Πού είναι και τι κάνει ο θεός;
Ο άνθρωπος ως είδος είναι ανώτερο είδος και προχωράει προς την βελτίωσή του… δεν μας λέει όμως ο παραμυθάς τι είναι αυτή η βελτίωση όταν καταστρέφει τα πάντα γύρω του και τους συνανθρώπους του και τον εαυτό του… Έτσι χωρίς λόγο και για πλάκα….
Ο άνθρωπος πεθαίνει αλλά ξαναέρχεται με άλλη μορφή και πάει λέγοντας αλλά κανείς παραμυθάς δεν μας λέει πώς ξεκίνησε η δουλειά και γιατί συνεχίζεται και γιατί η κατάσταση της ανθρωπότητας και του κόσμου είναι αυτή που είναι.

Οι εξηγήσεις που δίνονται μόνο χάος προκαλούν και κυρίως απαιτούν πίστη. Να πιστέψουμε δηλαδή την υπόθεση του άλλου, το παραμύθι, την ψευδαίσθηση του άλλου...
Γιατί ας πάρουμε το περί θεού...
Κάποιος είπει ότι κάποτε τον είδε και του είπε αυτό και αυτό....Και κάποιοι άλλοι είπαν ότι τον είδαν και τους είπε αυτό και αυτό...Έκτοτε ουδέν... Μή τον είδατε και μη τον απαντήσατε... Πιστέψαμε το παραμύθι του κάποιου και έκτοτε τα πάντα δουλεύουν ρολόι. Και όποιος δεν συντονίζεται, διώκεται ή ακόμη κατά καιρούς θανατώνεται.... Και θανατώνει και άλλους...

-Μα δεν πιστεύεις στο θεό;;;

-Ναι ρε πουλάκι μου, να πιστέψω...Σε ποιόν θεό; τι είναι αυτό; Τον έχεις δει; τον γνωρίζεις;

-Τον είδε ο Μωϋσής..

-Ο Μωϋσής;; Ποιός είναι αυτός;

-Δεν γνωρίζεις τον Μωϋσή;;;

-Κάτι έχω ακούσει αλλά και επειδή τον είδε ο Μωϋσής, τι έγινε; Να ζωστούμε με μπομπες και να τιναχτούμε στον αέρα για να τινάξουμε και τους άλλους επειδή δεν πιστεύουν ότι κάποτε ο Μωϋσής είδε κάποιον;

Άσε μας ρε παλικάρι....

Γιατί λοιπόν υπάρχει ο άνθρωπος; Εδώ θέλω απάντηση και μετά θα πιστέψω σε ό.τι θες...

Και πρέπει η απάντηση στο ερώτημα αυτό να απαντά και σε όλες τις συνιστώσες. Γιατί υπάρχει ο άνθρωπος ως άτομο, γιατί υπάρχει η κοινωνία και η ανθρωπότητα, γιατί υπάρχει ο άνθρωπος ως στοιχείο του κόσμου, γιατί υπάρχει η θάλασσα με τα ψάρια, ο ουρανός με τα πουλιά και η γη με τα λουλούδια, μαζί και ο άνθρωπος…
Γιατί; Ποιός είναι ο τελικός στόχος; Υπάρχουμε και όπου πάμε; Υπάρχει ο κόσμος έτσι για να υπάρχει; Επειδή ξαφνικά γεννήθηκε; Επειδή ξαφνικά προέκυψε;

Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πώς θα απαντηθούν όλα τα άλλα;

Θεωρώ λοιπόν ότι για να μπορέσω να προσεγγίσω το πρόβλημα, οπωσδήποτε το πρώτο βήμα πρέπει να είναι η απόρριψη όλων των θεωριών που έχουν τεθεί μπροστά μου έως σήμερα. Πώς να το κάνουμε. Δεν απαντούν…
Η μόνη περίπτωση για να γίνουν δεκτές οι απαντήσεις που δίνουν οι διάφορες θεωρίες, είναι να πιστέψει κανείς στην αρχική αποδοχή τους. Στο αξίωμα τους. Και αυτή η αρχική αποδοχή τους είναι τελείως παράλογη. Πώς να την πιστέψω;
Να την πιστέψω έτσι για να έχω λύση και απάντηση; Επειδή αν δεν την πιστέψω δεν έχει λύση;
-Πιστεύεις ότι όλα γεννιούνται και πεθαίνουν; Πιστεύεις ότι ό,τι γεννιέται πεθαίνει;
-Όχι δεν το πιστεύω…
-Μα δεν βλέπεις γύρω σου;
-Βλέπω αλλά δεν το πιστεύω…
-Σε αυτή την περίπτωση είσαι παλαβός…
-Εντάξει, είμαι παλαβός, αλλά δεν το πιστεύω…

Εσύ που το πιστεύεις, τελείωσες τον προβληματισμό. Απάντησες…
Εγώ τον διατηρώ…. επιμένω ότι δεν ξέρω μεν αλλά και δεν θέλω να πιστέψω.
Δεν θέλω να βάλω στα δεδομένα μου την πίστη σου…

Μερικοί λένε ότι οι διάφορες αρχικές αποδοχές, τα διάφορα αξιώματα, είναι μεταφορικά και συμβολικά. Εγώ λέω ότι είναι παραπειστικές αυτές οι προσεγγίσεις. Γιατί να μιλάμε συμβολικά. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και τότε θα δούμε αν αντέχουν οι προσεγγίσεις…. Και δεν αντέχουν….

Άντε τέλος για σήμερα…