Αγάπη… Αγάπη… Αγάπη…
Καμία απάντηση από το Υπερπέραν (;!)… Χα χα χα
Μπας και φτιάχτηκε μωρέ από τον άνθρωπο; Μπας και την
γέννησε το μυαλό του;
-Και για ‘ντα μωρέ την γέννησε;
Κάτι δεν θέλει να περιγράψει;
-Και ίντα ν’ αυτό μωρ’ σύντεκνε;
Τέρμα τα λόγια… Τώρα, «λόγια»…
Να το προσεγγίσουμε δηλαδή λίγο διαφορετικά…
Ας αφουγκραστούμε και ας «μιλήσουμε»…
Με ομιλία αυτόματη, αυθόρμητη, χωρίς
επεξεργασία διανοητική… (Αυτό θα γίνει μετά)…
Την αγάπη, δεν την φτιάχνει το μυαλό.
Το μυαλό την περιγράφει… το μυαλό της δίνει το όνομα. Άλλα φτιάχνουν την αγάπη… Γιατί δαύτη, δεν
εμφανίζεται χωρίς λόγο, από το πουθενά (μμμ!)… Η αγάπη είναι αποτέλεσμα…
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα κάποιων παραγόντων… Αλλά ίσως και σε αυτό το… « την
φτιάχνει το μυαλό», ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια… Άσε να το δούμε παρακάτω…
-Αυτό λέω κι εγώ… Δεν μπορεί κάτι
είναι, γιατί την έχω νιώσει να ξεπηδάει αιφνιδίως, όταν την αφουγκράζομαι,
κάπου ανάμεσα καρδιά και λαιμό, καρδιά και θυρεοειδή… Ζωντανή… Αναβράζουσα…
Σαν μια γλυκιά φούντωση, που απλώνεται
στην περιοχή, που με κάνει να αισθάνομαι ωραία… Ιδιαίτερα ωραία… Απερίγραπτα
ωραία…
Τέτοια φούντωση σαν και αυτή που ο
λαϊκός ποιητής περιγράφει στην «Φραγκοσυριανή»:
«Μία φούντωση μια φλόγα που ‘χω μέσα στην καρδιά…»
Που όμως είναι πέρα, ανώτερη, από κάθε
περιγραφή της, όπως κάθε εμπειρία…
Έτσι
σκέτη από μόνη της, δεν φαίνεται. Ίσως καμιά φορά, ως ατμόσφαιρα…
Γιατί η αγάπη δεν είναι οντότητα,
είναι αίσθηση. Τουλάχιστον, ο άνθρωπος την βιώνει ως αίσθηση…
Δεν είναι αυθύπαρκτη υπάρχει πάντοτε
σε σχέση με κάτι… Με κάποιο αντικείμενο, όποιο και να ‘ναι αυτό… Μήπως όμως και
το «υπάρχει από μόνη της» έχει και αυτό κάποια αλήθεια; Άσε να το δούμε
παρακάτω…
Και αυτή της η ιδιότητα, το ότι υπάρχει
πάντοτε σε σχέση με κάτι, μήπως κάτι υποδηλώνει άραγε; Μήπως άραγε είναι η
δύναμη που μας κρατάει όλους ενωμένους; Μήπως είναι η ένδειξη ότι είμαστε όλοι
ένα; Όλοι και όλα; Το κάθε τι και όλα μαζί;
Που μας κρατάει όλα, όλους
ενωμένους;;; Αυτό ισχύει (;)… Η αγάπη κρατάει ενωμένα τα μέρη ανάμεσα στα οποία
έχει αναπτυχθεί… Ή… Η αγάπη εμφανίζεται εκεί που υπάρχει ενότητα. Αγάπη και
ενότητα πάνε αντάμα… Ή… Αγάπη και ισχυρός δεσμός πάνε αντάμα…
Είναι ένδειξη ότι είμαστε όλοι ένα;;; Μμμμ… Γιατί όχι;;;
Αν την αισθανόμαστε προς ένα και μόνο
αντικείμενο, προς έναν άνθρωπο προς ένα λουλούδι, προς ένα βότσαλο, προς ένα
μερμηγκάκι, είναι η επικύρωση ότι υπάρχει σχέση ανάμεσά μας… Σχέση όμορφη,
σχέση διαρκείας, σχέση εξοικείωσης, σχέση αψεγάδιαστη, σχέση ατέλειωτη και
απέραντη από κύτταρα σε κύτταρα από ηλεκτρόνια σε ηλεκτρόνια, από ενέργεια σε
ενέργεια, ολική σχέση… Σχέση που είναι σχεδόν αδύνατο να ανατραπεί…
Αν την αισθανόμαστε προς ομάδες
αντικειμένων, πάλι το ίδιο. Και προς όλα, το ίδιο πάλι…
Η υφή της δεν αλλάζει. Δεν είναι
διαφορετική κατά περίπτωση... Είναι παγκόσμιας ισχύος…
Όταν λέω ή σκέφτομαι σ’ αγαπώ… ή… αγαπώ τον, την, το… και αν αυτό
πράγματι συμβαίνει, αν το λέω από μέσα μου, «από την καρδιά μου», τότε, πάντα η
ίδια αίσθηση, η ίδια φούντωση, η ίδια γλύκα, ή ίδια ειρηνική αίσθηση, η ίδια
ευφορία στο σώμα και στην ψυχή, το ίδιο χαλάρωμα του νου… Και όποιος αγαπά, το
ίδιο αισθάνεται. Όλοι την αναγνωρίζουμε και όποιος δεν την αναγνωρίζει κάτι
χάνει… Κάτι του έχει ξεφύγει στην ζωή…
Όταν λέω ή σκέφτομαι σ’ αγαπώ ή αγαπώ τον, την, το … αυτό που στην
ουσία κάνουμε εκείνη την στιγμή, είναι ότι εκδηλώνουμε αυτό που έχουμε
αντιληφθεί ότι μας συμβαίνει. Έχουμε αφουγκραστεί και νιώσει και διαγνώσει το
συναίσθημα, την αίσθηση και το εκδηλώνουμε λεκτικά… Με λόγια… Περιγράφουμε αυτό
που αισθανθήκαμε… Κάναμε διάγνωση και το κοινοποιούμε… Το επικοινωνούμε…
Και αυτή η αίσθηση όπως ακριβώς την
περιγράφω, είναι συνάμα και η απόδειξη ότι πράγματι συμβαίνει… Ότι η αγάπη έχει
έρθει στην ύπαρξη. Ότι πράγματι αγαπώ.
Δεν μπορεί να αγαπώ και να μην
αισθάνομαι έτσι, δεν μπορεί να
αισθάνομαι έτσι και να μην αγαπώ.
Πάμε όμως παρακάτω. Στο πιο σημαντικό…
Αυτή ακριβώς είναι η αγάπη…
Έτσι αισθανόμαστε όταν αγαπούμε. Αυτό
το ένιωσαν όσοι αγάπησαν και το νιώθουν όσοι αγαπούν… Και μόνο αυτοί…
Και όσοι το ένιωσαν, φύλαξαν καλά μέσα
τους την αίσθηση, την όμορφη κατάσταση που βρίσκονταν όταν αγαπούσαν…
Και κάποτε, κάποιοι ίσως παρατήρησαν
ότι αυτή την αίσθηση την είχαν και σε άλλες περιπτώσεις, με άλλα «αντι-κείμενα»…
Και κάποιοι ίσως σκέφθηκαν και στην
συνέχεια δοκίμασαν να την κατευθύνουν προς άλλα αντικείμενα… Να μην περιμένουν
να εμφανιστεί, να υπάρξει από μόνη της ως αποτέλεσμα αλλά να την προκαλέσουν…
Να την κάνουν να αναδυθεί… Να ανασύρουν από τις αποθήκες του είναι τους την
αίσθηση αυτή και να την κατευθύνουν προς το άλλο, όταν δημιουργούσαν κάποια
σχέση με κάποιον ή με κάτι. Όταν δημιουργούταν μια κάποια σχέση με κάποιον ή με
κάτι.
Το προσπάθησαν, πειραματίσθηκαν και
είδαν ότι λειτουργεί. Είδαν ότι όταν πλησιάζεις κάποιον ή κάτι, ανασύροντας από
μέσα σου την αίσθηση που είχες όταν αγαπούσες, και την εκπέμψεις, παρατήρησαν,
ότι η αγάπη έρχεται σε ύπαρξη… Αποκτά υπόσταση… Εμφανίζεται και παραμένει… Και
διαχέεται… Και δημιουργεί ατμόσφαιρα, που είναι καλή, ευχάριστη, προς όλους.
Που δημιουργεί ευτυχία…
Και υιοθέτησαν την λειτουργία… Για τον
εαυτό τους… Στην αρχή…
Και την εξέφρασαν μετά και παρότρυναν
και τους άλλους να κάνουν το ίδιο…
Και είδαν ότι δουλεύει το πράγμα και
ότι κάνει γενικώς καλό όπου και αν εμφανίζεται…
«Και ο Θεός Αγάπη εστί»…
Αυτή η θεολογική έκφραση, επάνω σε
αυτή την λειτουργία της αγάπης βασίζεται.
Και το χριστιανικό «Αγαπάτε αλλήλους» το ίδιο. Στην ουσία είναι μια παρότρυνση
για να εφαρμόζουν οι άνθρωποι, για να χρησιμοποιούν την αγάπη για βελτίωση του
κοινωνικού κλίματος και των ανθρωπίνων σχέσεων…
Αλλά φυσικά για να την εφαρμόσεις,
απαραίτητα πρέπει να την έχεις ήδη αισθανθεί. Να την γνωρίζεις καλά… Το να λέει
κάποιος σ’ αγαπώ χωρίς να έχει νιώσει την
αγάπη, και χωρίς την στιγμή που το λέει να την νιώθει, είναι κάτι το
νοητικό και δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη ούτε μπορεί αν προκαλέσει αυτά
που η πραγματική αγάπη προκαλεί. Είναι μια ανόητη μίμηση… Δεν υπάρχει εκπομπή…
Ταυτόχρονα όμως και αναπόφευκτα αυτός
που γνήσια, εκ καρδίας το κάνει, δέχεται και τις ευεργετικές επιπτώσεις της
υπέρτατης αυτής αίσθησης… Της αίσθησης που συνοδεύει, που συνυπάρχει, που πάει
χέρι χέρι με την Ευτυχία… Της οποίας είναι κύριο συστατικό…
Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο μπαίνει και
το μυαλό στην υπόθεση αγάπη…
Με αυτόν τον τρόπο και το μυαλό του
ανθρώπου αναδεικνύεται σε «δημιουργό» της αγάπης… Ως καταλύτης…
Βέβαια, από την στιγμή που υπάρχει η
αγάπη, είναι η αγάπη που γνωρίζουμε και για την οποία μιλάμε τόση ώρα… Δεν έχει
σημασία πώς προέκυψε… Αν δηλαδή ήρθε στην ύπαρξη αυτομάτως ή μέσω καταλύτη... Ήρθε στην ύπαρξη… Αυτό
έχει σημασία… Και αποτελεί πραγματικότητα…
Η αγάπη της «μάνας προς το παιδί» έχει
ακριβώς τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τόσο καιρό απ’ ευθείας σχέση της μάνας προς
το παιδί και τέτοια σχέση, ακριβώς γεννάει αγάπη. Γεννάει ακριβώς αυτή την
αίσθηση που περιέγραψα παραπάνω.
Αλλά και η αγάπη προς τον φίλο μας ή
την φίλη μας ή την γυναίκα μας ή τον άντρα μας, είναι κάτι το οποίο
εμφανίζεται, δημιουργείται σιγά σιγά μέσα μας μετά από «σχέση όμορφη, σχέση
διαρκείας, σχέση εξοικείωσης, σχέση αψεγάδιαστη, σχέση ατέλειωτη και απέραντη
από κύτταρα σε κύτταρα από ηλεκτρόνια σε ηλεκτρόνια, από ενέργεια σε ενέργεια, ολική
σχέση»…
Σε κάθε αγάπη που λέμε… Προς την
Πατρίδα, την δουλειά μας, την οικογένειά μας, το κρασί, το τραγούδι, την
μουσική… Παντού υπάρχει η όμορφη σχέση, η απαραίτητη διάρκεια για να υπάρξει η
εξοικείωση, για να γκρεμιστούν τα όρια, για να φύγουν τα εμπόδια ώστε να υπάρξει
η απ’ ευθείας επαφή, η ολοκληρωτική επαφή. Ώστε να δημιουργηθούν δηλαδή οι
προϋποθέσεις για να αναδυθεί, για να συμβεί η αγάπη.
Φαίνεται σαν να είναι η αγάπη
συστατικό του Σύμπαντος…
Έχω την ισχυρή αίσθηση ότι η αγάπη πράγματι
υπάρχει ως κύριο συστατικό του Σύμπαντος που όμως χρειάζονται κάποιες
προϋποθέσεις, κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες για να εκδηλωθεί.
Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται
παντού η ίδια, με την ίδια υφή και τα ίδια χαρακτηριστικά, να προκαλεί τα ίδια
αποτελέσματα, και να μην είναι συστατικό του Σύμπαντος. Είναι… Αναγκαστικά
είναι… Υποχρεωτικά…
-Και είναι η αίσθησή μου, η αίσθηση
αυτή, περιορισμένη μέσα στα όριά μου;
Έλα τώρα μωρέ σύντεκνε… Τι ερώτηση
είναι αυτή;
Αφού είπα: « σχέση εξοικείωσης,
απέραντη, από κύτταρα σε κύτταρα, από ηλεκτρόνια σε ηλεκτρόνια, από ενέργεια σε
ενέργεια, που δεν έχει όρια και απλώνεται ανεμπόδιστη…»
Πώς να είναι περιορισμένη λοιπόν;
Δεν έχει όρια… Δεν έχει περιορισμούς…
Απλώνεται έως τις εσχατιές του Σύμπαντος… διαχέεται στο Σύμπαν… Το διαποτίζει και το μεταλλάσσει…
Το μεταλλάσσει, γιατί η αγάπη έχει φυσική υπόσταση… Είναι συγκεκριμένη
ενέργεια, έχει συγκεκριμένη ταλάντωση, συγκεκριμένο κραδασμό…. Και οι
ενέργειες, οι ταλαντώσεις, οι κραδασμοί επενεργούν στα στοιχεία του Σύμπαντος
και το διαμορφώνουν καταλλήλως…
Όλοι και όλα επηρεάζονται από αυτήν…
Αυτό είναι σίγουρο… Και όταν λέω επηρεάζονται εννοείται ευνοϊκά…
Όπως όμως και σίγουρο είναι ότι
χρειάζεται η απαραίτητη ευαισθησία και εσωτερική γαλήνη για να συνειδητοποιήσεις
ότι συμβαίνει… Για να την νιώσεις όταν αφουγκράζεσαι…
Αλλά σύντεκνε, μόνο ο άνθρωπος
περιορίζει ή του περιορίζουν την ευαισθησία του. Μόνο αυτός λοιπόν μπορεί να
έχει πρόβλημα στο να την νιώσει…
Έτσι είναι. Για αυτό δεν την νιώθουν
όλοι, αν και εν δυνάμει μπορούν να την νιώσουν… Έχουν την δυνατότητα…
Μα σαν την νιώσει… Όποιος τη νιώσει...
«Ποιος τη χάρη του»…
