Ακόμα μια...

Άλλη μια ψευδαίσθηση...

Άλλη μια προσπάθεια, στην προσπάθεια ξεκαθαρίσματος της ύπαρξής μου...

Ζω συνεχώς σε μια συνεχή εναλλαγή επιπέδων...

Από τη μια στο καθημερινό -που λένε- επίπεδο, στο επίπεδο των προγραμματισμών, των προγραμματισμένων, στο ψηφιακό επίπεδο της ζωής και από την άλλη στο άλλο το επίπεδο, το ανθρώπινο (;), το έξω από τους προγραμματισμούς, εκείνο στο οποίο όταν βρίσκομαι, μπορώ και παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν στο προηγούμενο.

Το πρώτο επίπεδο:

Η ζωή εκεί μοιάζει με οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Φαίνεται καθαρά, ότι οι άνθρωποι "ζουν" και κινούνται ακολουθώντας τους διάφορους προγραμματισμούς που κατά κάποιον τρόπο τους έχουν στο μυαλό τους.
Δεν μπορούν να ζήσουν διαφορετικά...
Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι βλέπουν τα πράγματα έτσι, επειδή είναι προγραμματισμένοι να τα βλέπουν έτσι. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτή είναι η αλήθεια, έτσι είναι η ζωή και είναι βέβαιοι ότι πρέπει να την ζήσουν έτσι.
Έτσι την έζησαν όταν ήσαν μικροί, έτσι την έζησαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους, έτσι θα την ζήσουν και τα παιδιά τους.
Και αποδέχονται με όλο τους το είναι τους κανόνες, και φυσικά απαιτούν και από τους άλλους να τους τηρούν όπως και αυτοί... Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...
Είναι βολεμένοι με αυτή την προσέγγιση...
Δεν έχουν να σκεφτούν υπαρξιακά προβλήματα...
Έτσι τους μένει χώρος και χρόνος, να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά τους προβλήματα...
Όπως και να ζήσουν, αυτοί, είναι τελειωμένοι...
Ό,τι και να κάνουν στη ζωή τους, δεν έχουν να προσφέρουν στην κοινωνία και γενικότερα στην ανθρωπότητα, τίποτα παραπάνω από την διαιώνιση του σκοταδιού του μυαλού...
Και του δικού τους...
Την διαιώνιση της κυριαρχίας του υπολογιστή...
Έχουν κλειδωθεί σε αυτή την κατάσταση...

"Κοφτερά" μυαλά, περνάνε τη ζωή τους διαθέτοντας όλο τους το χρόνο για να βρουν και να καταγράψουν το πώς έζησε και πώς υπήρξε ο Κολοκοτρώνης ή ο Βελουχιώτης ή όποιος άλλος... Και γράφουν πραγματικά σπουδαία πράγματα... Όλοι οι προγραμματισμένοι συμφωνούν επάνω σ' αυτό...
Όλα όσα γίνονται στη ζωή των προγραμματισμένων, ελέγχονται από τους προγραμματισμένους και αξιολογούνται ... Άλλη αξιολόγηση δεν χωράει... Άλλος, δεν έχει το δικαίωμα να αξιολογήσει τους προγραμματισμένους...

Η εκκλησία λέει, δεν συμφωνεί με την συμβίωση των ανθρώπων και τους θεωρεί πόρνους αν δεν τους έχει ευλογήσει ο θεός...
Κάποιοι δηλαδή - για να φωτίσω το παράδειγμα- έχουν εφεύρει το θεό, έχουν αποφασίσει ότι οι ίδιοι είναι αντιπρόσωποι του εφευρήματός τους και έχουν αποφασίσει ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι θα πρέπει να ζουν όπως αυτοί νομίζουν...

Δεν είναι παραλογισμός του αισχίστου είδους αυτό;
Όχι, για ηρεμήστε λίγο, χαλαρώστε και κοιτάξτε το πράγμα... Που υπάρχει κάποια αλήθεια σ' αυτό το πράγμα, σ' αυτή την άποψη; ...
Και όλοι όσοι τελικά συμφωνήσουν με αυτήν ή έστω τη συζητήσουν σοβαρά, όλοι, δεν ζουν κάτι άλλο από το προγραμματισμένο. Συζητάνε κάτι που αφορά κάποιον προγραμματισμό τον οποίο τον αποδέχονται τυφλά, δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για προγραμματισμό, τον εκλαμβάνουν ως αλήθεια και έτσι προχωράει η ζωή... Η ζωή τους...
Έτσι γίνεται και με πολλά, σχεδόν όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή τους...
Και ζουν λοιπόν αλλά και πεθαίνουν, προγραμματισμένοι

Και εγώ λοιπόν πολλές φορές ζω μέσα σε αυτόν τον υπολογιστή...
Όταν έχω γύρω μου προγραμματισμένους, που ζουν προγραμματισμένα μια προγραμματισμένη ζωή και έρχομαι σε επαφή μαζί τους, προσαρμόζομαι για να συνυπάρξω μαζί τους στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα...
Αλλιώς τι θα γινόταν;
Καλά, αν τους πω μια άλλη άποψη που δεν εντάσσεται στον προγραμματισμό τους, τότε ή με βλέπουν σαν ούφο ή τσαντίζονται η προβληματίζονται βαθιά ή νευριάζουν...
Και τι να γίνει λοιπόν;
Μην έχοντας σκοπό να τους προκαλώ τέτοιου είδους προβλήματα, παίζω το παιχνίδι με τους όρους τους...
Εξωτερικά βέβαια...
Εσωτερικά μένω ανέπαφος...

Θέλω να πω ότι η ζωή γύρω μου κυλάει σε ένα πλαίσιο που βασίζεται στους προγραμματισμούς... Αυτούς τους προγραμματισμούς που τους έχω αντιληφθεί και τους οποίους τους έχω απορρίψει από το να αποτελούν τους κανόνες με τους οποίους θα πρέπει να καθορίσω τη ζωή μου.
Και θέλω να πω ότι ένα μεγάλο μέρος από τη δική μου ζωή, καταναλώνεται σε μια προσαρμογή μου στο πλαίσιο αυτό.
Και ακόμη, ένα άλλο μέρος της δικής μου ζωής καταναλώνεται στις αναγκαίες ασχολίες μου για να υπάρχει αυτή η προσαρμογή...

Και πολλές φορές μου μένει λίγος χρόνος για να ασχοληθώ με το ουσιώδες...


Και αναρωτιέμαι λοιπόν που θα πάει το πράγμα...


Τι θα γίνει δηλαδή....

Θα πρέπει να καταναλώνω τη ζωή μου με το πλαίσιο;

Όχι βέβαια... Δεν έχει νόημα...

Για να προχωρήσω -όπως και οποιοσδήποτε θέλει να προχωρήσει κάπου-, θα πρέπει να ξεσκαρτάρω, θα πρέπει να πετάξω από επάνω μου τα άχρηστα βάρη...

Βέβαια και αυτό κάνω, σιγά-σιγά όμως, σχεδόν ανεπαίσθητα από τους άλλους...
Αυτό κάποτε θα το καταλάβουν... Αν το καταλάβουν...

Μου φαίνεται ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να προχωρώ σιωπώντας όλο και περισσότερο...


Αλλά το θέμα μου δεν είναι ούτε εδώ...

Γιατί, τι σημασία έχει το ένα ή το άλλο, ο ένας τρόπος ή ο άλλος;

Αφού και οι δυο είναι ψευδαισθήσεις και ως ψευδαισθήσεις, ισάξιες...

Για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή...

Από τη στιγμή που υπάρχει η γέννηση η ζωή και ο θάνατος.....


Εκεί λοιπόν είναι το θέμα...

Υπάρχει πράγματι η γέννηση η ζωή και ο θάνατος;

Ή μήπως είναι και αυτό ένας ακόμη προγραμματισμός;


Εγώ λοιπόν, πράγματι, έτσι νομίζω...

Και έχω κάθε δικαίωμα να το νομίζω, γιατί η ψευδαίσθηση όπως και το όνειρο έχει κάθε δικαίωμα να νομίζει ό,τιδήποτε της κατέβει....

Όλοι έτσι δεν κάνουν; ...


Για να δούμε...



Και ακόμη
Και τέλος για σήμερα
"Όλη αυτή μου η προσπάθεια σύλληψης της πραγματικότητας (χα,χα,χα).......
έχει πίσω της ως κίνητρο, αυτήν ακριβώς την πεποίθηση, ότι δηλαδή πρόκειται για έναν ακόμη προγραμματισμό"

Τέλος καταγραφής της σημερινής ψευδαίσθησης...

ματς μουτς