Άλλη ψευδαίσθηση, επανωτά
Ο θεός; Ποιος θεός;
Η ύπαρξη του ανθρώπου αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει θεός...
Τουλάχιστον όπως μας τον παρουσιάζουν οι θρησκείες...
Να κοιτάζαμε την φύση, την ομορφιά της, τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί και ισορροπεί, να το συζητήσουμε το περί θεού και τα τοιαύτα...
Αν κοιτάξουμε όμως αυτό το πράγμα που λέγεται άνθρωπος, για ποιόν θεό μιλάμε;
Ο Πάνσοφος, Παντοδύναμος, Πανάγαθος, Πανταχού παρών, και όλα τα άλλα Πα, έφτιαξε τον άνθρωπο, το δημιούργημά του το αγαπημένο, την αφρόκρεμά του....
(Ποιά αφρόκρεμά του; Για προσέξτε γύρω σας... Πάρτε έναν ένα αυτούς που γνωρίζετε και ακόμη και τον εαυτό σας... Πάρτε όλους αυτούς τους "μεγάλους" που μας προτείνουν τα μέσα ενημέρωσης... Ψάξτε τους λίγο και πέστε μου... Αυτή είναι η αφρόκρεμα του θεού; )
Τώρα ποιος δουλεύει ποιον...
Ή έφτιαξε κάτι που του ξέφυγε (έτσι ισχυρίζονται σοβαρά κάποιοι) οπότε πού είναι η Παντοδυναμία του και η Πανσοφία του; Ή δεν τα υπολόγισε σωστά οπότε που είναι η Πανσοφία του και ακόμη...
Δεν βλέπει την κατάντια του κατασκευάσματός του; Τότε που είναι το Πανταχού παρών του ή η Πανσοφία του;
Που είναι ο Πανάγαθος;
Ποιος Πανάγαθος θα άφηνε να υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία; Μάλλον Πανσαδιστής θα ήταν...
Και τι πάει να πει τον αφήνει να αποφασίζει ο ίδιος και ότι ο άνθρωπος κρίνεται από τις αποφάσεις του και μετά ο θεός τον στέλνει σε κόλαση ή παράδεισο και στέλνει τον γιό του για να τον σώσει;
Αφού βλέπει (βλέπει;) ότι δεν τα καταφέρνει... Πού είναι ο Πανάγαθος; Ρεεεεε;
Καλά χαίρετε...
Γιατί δηλαδή πρέπει ο άνθρωπος να σκεφτεί ότι πρέπει να πράξει έτσι ή αλλιώς και αυτά που σκέπτεται τον οδηγούν η στην κόλαση ή στον παράδεισο με τα πιλάφια...
Εκατομμύρια άνθρωποι δοξάζουν τον θεό, τον ικετεύουν, τον υμνούν...
Δηλαδή πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα...
Γαμώτο, αυτή η ψευδαίσθησή μου καταντά εκνευριστική...
Αλλά δεν μπορώ και να ξεφύγω...
Δηλαδή τι πρέπει; Να αυτοτυφλωθώ;
Όχι...... Κάποιος... Να μου εξηγήσει.... Πώς συμβιβάζεται η ύπαρξη του θεού με αυτόν τον άνθρωπο που όλοι ξέρουμε ...
Εκτός αν...
Εκτός αν ...
Εκτός αν ... ο θεός έχει κάποιον άλλο σκοπό από αυτόν που μας λένε και όλοι αυτοί πλανώνται και ταυτόχρονα επιχειρούν να μας παραπλανήσουν και εμάς... Εμένα...
Αυτό θέλω λοιπόν να βρω...
Τι σκοπό έχει ο θεός που έφτιαξε αυτό το κατασκεύασμα, τον άνθρωπο...
Εκτός και αν έφτιαξε τον άνθρωπο θέλοντας να καταστρέψει το υπέροχο δημιούργημά του την φύση, για να κάνει μετά κάτι άλλο...
Δηλαδή ο άνθρωπος να είναι η βόμβα υδρογόνου του θεού...
Τότε το καταλαβαίνω...
Δηλαδή σαν παιχνιδάκι...
Ως θεός, βρήκε έναν πολύπλοκο τρόπο καταστροφής του κόσμου, δημιουργώντας τον άνθρωπο και τώρα κάθεται και το απολαμβάνει...
Τότε θα τον παραδεχόμουνα σαν Πάνσοφο, Παντοδύναμο, Πανταχού παρόντα. Βέβαια θα μου ξέφευγε λίγο το Πανάγαθος αλλά τέλος πάντων...
Εγώ επανέρχομαι στο θέμα μου
Τι είναι ο άνθρωπος;
Γιατί υπάρχει;
Προσπαθώ να βάλω άκρη...
Η θρησκευτική πρόταση πάσχει...
Καλά αν πάρεις και την επιστημονική... Εκεί την έχεις βαμένη για τα καλά... Τρικυμία εν κρανίω... Η τρέλα, της τρέλας, την τρέλα, ώ τρέλα... (μιλάω για την άποψη περί ανθρώπου).
Η ψευδαίσθηση, της ψευδαίσθησης, την ψευδαίσθηση, ώ ψευδαίσθηση...
Η δική μου...
Α ναι...
Μου ήρθε στο μυαλό και η ρήση: "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"
Άλλο δούλεμα...
Τότε θα έπρεπε να είναι όλοι οι άνθρωποι μακάριοι...
Ή μήπως δεν είναι πτωχοί το πνεύματι και γι' αυτό δεν είναι μακάριοι;
Ή μήπως ήταν μακάριος ο Μακαριστός; Και ο Μακάριος; ήταν πτωχός το πνεύματι;
Χαυνωμένοι, επαναλαμβάνουμε άκριτα τα παραμύθια και κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι μας....
Χαχαούχα....
φιλάαακιαααα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Σκεφτόμουν ότι αν ο άνθρωπος είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του θεού τότε και ο θεός κλάνει.....
Αυτό που ελαφρά καταλαβαίνω είναι ότι άσχετα με τα κολλήματα και τους προγραμματισμούς μας, τα οπόια μπορεί να διατηρούμε για διάφορους λόγους, θα πρέπει να ξεχνιόμαστε που και που, να βγαίνουμε από τη σφαίρα του αυτού το βλέπω έτσι ή αλλιώς, σκέφτομαι ή νιώθω το τάδε πράγμα για τον τάδε σχετιζόμενο μαζί μου κλπ. Βγαίνοντας από αυτό ξαφνικά χαλαρώνει κανείς και αντιλαμβάνεται οτι αυτά που κατά τα άλλα τον απασχολούν πλήρως μπορούν για κάποια χρονικά διαστήματα της ύπαρξης του να απουσιάζουν και να είναι πιο γαλήνιος.
Τα προβλήματα μου είναι δύο. Το πρώτο είναι οτί πολλά είναι αυτά που δεν θέλει να αφήσει κανείς, είτε από εγωισμό ή γιατί δεν ξέρει κάτι άλλο ή γιατί δεν λειτουργεί έτσι το περιβάλλον του. Αυτό καλά, πες ότι πρέπει να το ξεπεράσει κανείς.
Το δεύτερο όμως αφορά τις επαγγελματικές - τελικά - υποχρεώσεις. Δηλαδή η πιέση γιατί πρέπει να γίνει το ένα ή το άλλο, πρέπει να πετύχω, να βγάλω λεφτά, να χρεώσω σωστά, να μάθω καινούργια πράγματα κλπ, κλπ, όλα αυτά με πολύ άγχος και αβεβαιότητα, υποκινούμενα όχι μόνο από τον εγωισμό της επιτυχίας αλλά και από τον κίνδυνο της οικονομικής αποτυχίας με ότι αυτό ενδεχομένως προκαλέσει. Όταν κανείς έχει μπεί σε αυτό το λούκι δεν βγαίνει εύκολα. Μπορεί να προσπαθεί να μην επηρρεάζεται τόσο από αυτά, αλλά από την άλλη πάλι αναγκάζεται να δίνει το χρόνο του, το είναι του τελικά σε αυτά, γιατί αλλιώς πως θα επιβιώσει με τους όρους που θέλει; Με το να τα παρετήσει κανείς θα πάθει ζημιά, με το να συνεχίσει θα χωθεί παραμέσα και μέρες μέρες θα σαλτάρει γιατί τι κάνει στη ζωή του δηλαδή, τρέχει μόνο και μπορεί και να μην προλάβει;
Τέλος πάντων γιατί πολλά λέω, το πρόβλημα μου πέρα από τα κολλήματα και το εγωισμό μου είναι η οικονομική πίεση της καθημερινής ζωής. Μερικές μέρες που χαλαρώνω και αφήνω πράγματα πίσω μου νιώθω πιο ελεύθερος και ωραίος, έχω μια βαθύτερη ελπίδα. Μετά όμως γυρνάω στο γραφείο ή αρχίζω τη δουλειά στο σπίτι γιατί ας πούμε πρέπει να προλάβω, που δεν προλαβαίνω ποτέ.
Πώς μπορεί κανείς να συμβιβάσει την εσωτερική ελευθερία με την ανταπόκριση στις εξωτερικές υποχρεώσεις, όταν μάλιστα αυτές του πέφτουν πολλές και τον έχουν φέρει σε δύσκολη θέση;
Άσε που με όλα αυτά αποκλείεται να ξηγηθείς καλά μέ όλον τον κόσμο γύρω σου...
Αισιοδοξία, επιμονή, παραίτηση, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει σημασία, τί να κάνει κανείς;
Άραγε;;;
Δημοσίευση σχολίου