Τι γίνεται; Πώς πάμε;

Πάμε παρακάτω...

Ας πούμε ότι συνεχίζουμε τα προηγούμενα...

Ο χρόνος που καταναλώθηκε σε σκέψεις , επειδή αφορούσε είτε το παρελθόν είτε το μέλλον και οπωσδήποτε όχι το παρόν, θα πρέπει να αφαιρεθεί από τον χρόνο της ζωής μας, ας πούμε από τον χρόνο επαφής μας με την πραγματικότητα... Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι η ζωή...

Πόσες ώρες την ημέρα ο μέσος άνθρωπος σκέφτεται... Μερικοί σκέφτονται διαρκώς... Το χρονικό διάστημα κατά τον οποίο είναι συνειδητοί είναι ελάχιστο... Μόνο όσο είναι αρκετό για να ξετυλιχτεί η ύπαρξή τους...
Ας πούμε ότι κάποιος περπατάει σε ένα δρόμο της Αθήνας... ή όποιας πόλης... Πόση ώρα δεν σκέφτεται; Επειδή έχει μάθει να περπατάει και να προσέχει στο παρασκήνιο, σχεδόν σκέφτεται συνεχώς... τις κολώνες, τα κάθε είδους εμπόδια, τους άλλους ανθρώπους, τα αποφεύγει σχεδόν ενστικτωδώς... Και συνεχώς σκέφτεται...
Ας πούμε ότι κάποιος τρώει... Πόση ώρα δεν σκέφτεται και παρακολουθεί το φαγητό του; ...Πόση ώρα είναι παρών σε αυτό που κάνει;... Το κουτάλι το βάζει στο στόμα του σχεδόν ενστικτωδώς...
Κατά τα άλλα... Ζει...
Δεν ζει... Σκέφτεται...
Εκτός και αν κατά τη γνώμη του και το να σκέφτεται είναι και αυτό ζωή...
Αν είναι και αυτό ζωή, αν δηλαδή το να βρίσκεται στο παρελθόν ή στο μέλλον την στιγμή που το σώμα του είναι στο παρόν, είναι και αυτό ζωή, σε τι διαφέρει από το όνειρο;... Δηλαδή και όταν ονειρεύεται ζει; ... Όχι βέβαια...
Δεν ζει... Ονειρεύεται...
Δεν μοιάζει λίγο με το μαστούρωμα ή με το μεθύσι;...
Ψευδαίσθηση;...

Έχω την ψευδαίσθηση ότι το να είσαι μαστουρωμένος, μεθυσμένος, σκεπτόμενος, ονειρευόμενος, είναι από μια άποψη το ίδιο πράγμα... Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχεις την ψευδαίσθηση ότι ζεις...

Ποια είναι λοιπόν η πλάκα...

Ο μέσος άνθρωπος ουσιαστικά ζει ελάχιστο χρόνο...
Όσο ζει, ο,τι προσλαμβάνει μπαίνει στην βάση δεδομένων του και την πλουτίζει και την αυγαταίνει...
Αυτό γίνεται στον ελάχιστο χρόνο που ζει...
Όμως, επειδή ακριβώς αυτός ο χρόνος είναι ελάχιστος, δεν είναι αρκετός για να μάθει τη ζωή, για να έχει εμπειρίες και να αποκτήσει πείρα της ζωής.
Και πώς αποκτά πείρα της ζωής;...
Δεν αποκτά... Χρησιμοποιεί την υποτιθέμενη πείρα των άλλων... Των προηγουμένων του... Αυτά που του μάθανε ή που έμαθε μόνος διαβάζοντας ή ακούγοντας κάτι... Αυτά που του είπαν κάποιες αυθεντίες ή υποτιθέμενες αυθεντίες. Κάποιοι σοφοί ή κάποιοι υποτιθέμενοι σοφοί ή επιβεβλημένοι σαν σοφοί.
Ανάλογα σε τι λούκια έπεσε από τις περιστάσεις...
Αν γεννήθηκε στην Αθήνα... τον δρόμο του τον δείχνει η χριστιανική θρησκεία και οι αρχαίοι πρόγονοι.... Αν γεννήθηκε στο Πεκίνο, τον δρόμο του τον δείχνει ο Κομφούκιος και ο Λάο Τσε ή το κόμμα, αν γεννήθηκε στην Τεχεράνη, τον δρόμο του τον δείχνει ο Μωάμεθ και οι Σούφιδες ...
Παντού κάποιος του λέει τι είναι η ζωή...
Αυτό επειδή ο ίδιος δεν είναι ικανός να δει τι είναι η ζωή...

Καταναλώνοντας χρόνια από τη ζωή του για να μάθει τι γνώμη είχαν οι αυθεντίες για τη ζωή και να σκεφτεί επάνω σε αυτήν, δεν του μένει χρόνος να αποκτήσει ο ίδιος πείρα της ζωής ...

Τι πείρα για τη ζωή μπορεί να έχει ένας μεγάλος φιλόσοφος που πέρασε ολόκληρη τη ζωή του μελετώντας άλλους φιλοσόφους;...
Καμία...
Μέσα από κάποια νοητικά παίγνια, πείθεται ότι ο τάδε θεωρούμενος σοφός έχει δίκιο, το ασπάζεται και το θεωρεί από τότε και στο εξής ως μέτρο του... Με αυτό κρίνει αν κάτι είναι σωστό ή όχι...
Και καμιά φορά δεν αρκείται στο να πείθεται ο ίδιος, δικαίωμά του αυτό... Πάει να το επιβάλει και στους άλλους... Όχι τη δική του άποψη... Αυτό που κάποιος άλλος θεώρησε σαν σωστό και αυτός το ασπάσθηκε...

Καλά εντάξει...

Πάλι μου ήρθαν στο μυαλό οι ιεραπόστολοι και οι γενοκτονίες...

Πάμε όμως παρακάτω...

Δηλαδή τι φαίνεται ότι είναι ο άνθρωπος;...

Ένα μυαλό προγραμματισμένο από αυθεντίες και συνήθειες... Ένα μυαλό που ελάχιστη επαφή έχει με την πραγματικότητα... Ένα μυαλό που βρίσκεται συνεχώς στην ψευδαίσθηση ότι ζει...

Αυτό είναι προφανές... Αυτό ισχύει και αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτό...
Αν τολμήσεις να ζήσεις ή να σκεφτείς να ζήσεις έξω από το καθιερωμένο, έξω από τον προγραμματισμό... Ε! αυτό ποικιλοτρόπως απαγορεύεται...
Στην έσχατη περίπτωση, αν δεν στο απαγορεύουν οι άλλοι ή η κοινωνία, το απαγορεύεις εσύ στον εαυτό σου... Το θεωρείς ασύλληπτο, αδύνατο, απαράδεκτο...

Όλοι (πολύ πιθανόν) γεννιώνται και πεθαίνουν έχοντας "ζήσει" έτσι...

Αυτή είναι η ζωή;... Έτσι είναι η ζωή;... Αυτό είναι ο άνθρωπος;... Έτσι είναι ο άνθρωπος;...

Όταν έχεις αποδεχτεί την άποψη των αυθεντιών, δεν έχεις άλλη επιλογή... Αυτά και έτσι...


Εδώ μου ήρθε στο μυαλό η προτροπή το Βούδα προς του Κάλαμας, όταν του είπαν ότι ακούνε τόσες πολλές απόψεις από σοφούς ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να διαλέξουν... Αυτή η προτροπή είναι γνωστή ως Κάλαμα Σούτρα...


Κάλαμα Σούτρα

Μην πιστεύεις στις παραδόσεις, ακόμη κι αν έχουν γίνει πιστευτές από πολλές γενιές, και σε πολλές χώρες.
Μην πιστεύεις κάτι επειδή πολλοί το επαναλαμβάνουν.
Μη δέχεσαι τίποτα εξαιτίας τής αυθεντίας τού ενός ή τού άλλου ή των σοφών ή των γερόντων ή επειδή βασίζεται στην αυθεντία των κειμένων.
Ποτέ μην πιστεύεις κάτι επειδή το ευνοούν οι πιθανότητες.
Μην πιστεύεις κάτι πού φαντάστηκες, νομίζοντας ότι κάποιος θεός το ενέπνευσε.
Μην πιστεύεις τίποτα βασιζόμενος μόνον στην εμπειρία των δασκάλων σου ή των ιερέων.

Μετά από έρευνα, πίστευε αυτό πού έχεις δοκιμάσει στον εαυτό σου και το βρίσκεις λογικό, και το οποίο είναι σε αρμονία με την δική σου ευημερία όσο και με των άλλων."



Ψευδαίσθηση κάργα...

Ο Βούδας.....